Wróć na portal Mindly.pl 

 

Świadczenie usług

Swoboda przedsiębiorczości oraz swoboda świadczenia usług to dwie podstawowe zasady, na których opiera się unijny jednolity rynek usług. Zasady te uprawniają unijnych przedsiębiorców do otwierania działalności w kraju, w którym oferowane będą usługi, bądź świadczenia usług transgranicznych w innych krajach UE bez konieczności zakładania nowej siedziby w danym kraju - np. przez telefon, Internet lub za pomocą marketingu bezpośredniego.

• Swoboda przedsiębiorczości (Traktat WE: art. 43 i następne)
• Swoboda świadczenia usług (Traktat WE: art. 49 i następne)
• Najważniejsze zasady, na których opiera się wewnętrzny rynek usług
• Jak założyć nową firmę? — Unia Europejska

Dyrektywa o usługach

W związku z tym, że firmy nadal borykają się ze skomplikowanymi, długimi i niepewnymi z punktu widzenia prawa procedurami administracyjnymi, próbując uzyskać dostęp do usług lub świadczyć usługi w innych krajach UE, Unia przyjęła dyrektywę o usługach. Wszystkie kraje UE będą musiały wdrożyć tę dyrektywę w pełni przed końcem 2009 r.

• Dyrektywa o usługach

Unia Europejska wprowadziła szereg zasad w celu uproszczenia podejmowania działalności usługowej oraz transgranicznego świadczenia usług. Zasady te mają również na celu rozszerzenie praw usługobiorców.

Zakładanie firmy

Każdy kraj UE musi uprościć wszystkie procedury i formalności oraz stworzyć pojedyncze punkty kontaktowe dla usługodawców, aby mogli uzyskać wszelkie istotne informacje i zrealizować wszystkie procedury w jednym miejscu - na odległość oraz drogą elektroniczną.

Kraje UE są również zobowiązane do zniesienia zbędnych lub niewspółmiernych systemów zezwoleń, usunięcia dyskryminujących wymogów dotyczących przynależności państwowej lub miejsca zamieszkania oraz wyeliminowania szczególnie restrykcyjnych wymogów, takich jak analizy potrzeb gospodarczych (wymaganie, aby firmy przeprowadzały kosztowne badania rynku w celu udowodnienia władzom, że istnieje zapotrzebowanie na ich usługi).

Transgraniczne świadczenie usług

Dyrektywa o usługach ustanawia zasadę swobody świadczenia usług: państwa członkowskie nie mogą nakładać na zagranicznych usługodawców dyskryminujących, zbędnych lub niewspółmiernych wymogów krajowych, np. w zakresie uzyskania zezwolenia lub tworzenia określonego rodzaju infrastruktury.

Niektóre wymogi mogą być jednak narzucone w bardzo nielicznych przypadkach, jeśli są konieczne z następujących względów: porządku publicznego, bezpieczeństwa publicznego, ochrony zdrowia publicznego lub ochrony środowiska naturalnego. Ponadto istnieją pewne ogólne odstępstwa od swobody świadczenia usług, w tym delegowanie pracowników za granicę oraz uznawanie kwalifikacji zawodowych.

W odniesieniu do wymogów administracyjnych, które nadal mogą być narzucane, przedsiębiorcy będą mogli uzyskać stosowne informacje i dopełnić wszelkich formalności w pojedynczych punktach kontaktowych.

Prawa usługobiorców

Dyrektywa rozszerza również prawa usługobiorców: osoby fizyczne i przedsiębiorstwa powinny mieć możliwość korzystania z usług świadczonych przez usługodawców mających siedziby w innych krajach UE bez konieczności uprzedniego uzyskania zezwolenia, ani nie podlegając dyskryminującym wymogom dotyczącym kraju przynależności lub miejsca zamieszkania.

Władze krajowe zobowiązuje się do udzielania ogólnych informacji oraz wsparcia w zakresie praw konsumentów i procedur odwoławczych.

Dyrektywa o usługach obejmuje między innymi następujące usługi:

• zawody regulowane (np. doradcy prawni lub podatkowi, architekci, inżynierowie, księgowi, geodeci);
• usługi rzemieślnicze;
• usługi dla biznesu (np. utrzymanie biur, doradztwo w dziedzinie zarządzania, organizacja imprez, windykacja należności, usługi w zakresie reklamy i rekrutacji);
• dystrybucja, w tym detaliczna i hurtowa sprzedaż towarów i usług;
• usługi turystyczne (np. usługi biur turystycznych);
• usługi rekreacyjne (np. usługi świadczone przez ośrodki sportowe i parki rozrywki);
• usługi budowlane;
• usługi w zakresie instalowania i konserwacji urządzeń;
• usługi informacyjne (np. portale internetowe, działalność agencji prasowych, działalność wydawnicza, działalność w zakresie programowania);
• usługi związane z zakwaterowaniem i usługi gastronomiczne (np. hotele, restauracje, usługi cateringowe);
• usługi w dziedzinie szkoleń i edukacji;
• wynajem, w tym wynajem samochodów i usługi leasingowe;
• usługi dotyczące nieruchomości;
• usługi w zakresie certyfikacji i testowania;
• usługi pomocy domowej (np. sprzątanie, prywatne opiekunki do dzieci lub usługi ogrodnicze).

Do usług nieobjętych dyrektywą należą:

• usługi kompleksowo uregulowane na poziomie krajów unii: usługi finansowe, łączność elektroniczna, usługi transportowe;
• usługi w zakresie opieki zdrowotnej, agencje pracy tymczasowej, usługi ochrony osobistej, usługi audiowizualne, działalność hazardowa, niektóre usługi społeczne, usługi świadczone przez notariuszy i komorników (powołanych na mocy aktu rządowego).

W każdym przypadku przepisy i regulacje krajowe dotyczące usług wyłączonych z zakresu dyrektywy muszą być zgodne z pozostałymi przepisami prawa wspólnotowego, w szczególności z zasadami swobody przedsiębiorczości i swobody prowadzenia działalności gwarantowanymi w Traktacie WE.

Jak wykorzystać możliwości, jakie oferuje unijny rynek?